İlk günler öyle zordu ki uyanmak bilmiyordun hastanede hemşireler sana uykucu tembel köfte diyorlardı..Uyanman için seni soyup burnunu ayaklarını sıkıyolardı..Artık uyanmalıydın ama.. henüz o muteşem bağı kuramamıştık seninle..seni emzirmeye çalışıyordum ama nafile tüm çabalar boşa...sütümü sağıp kaşıkla besledim seni..toparlanır düzene girer diye umuyordum ama ne yazıkki saatlerce uğraşsamda başaramadım seni emzirmeyi.anne sütü alıyordun ama yinede çok üzülüyordum.
Hastaneden müthiş bir heyecanla eve geldik. Kurban Bayramının birinci günüydü babannen deden ve anneannen her an yanımızdaydı.Bu arada yanımızda olan bu mutlu anımızı paylaşan herkese sonsuz teşekkürler.
Gözlerimi senden alamıyordum nefes alıp verişini bile takip ediyordum hastanede kaldığımız iki gün boyunca gözlerimi bile kırpmamıştım öyle uykusuz ve yorgundum ki yinede varlığın herşeyi unutturuyordu..Evde iki bayram coşkusu bir arada yaşanıyordu babamı kaybettiğim günden beri eskisi gibi sevemedim bayramları ama bu bayram bambaşkaydı içim içime sığmıyordu haykırmak hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum binlerce kez şükrediyordum Allah'a seni sağlıkla kucağıma aldığım için dünyaları verseler bu kadar mutlu olamazdım çünkü.
Doktor kontrolüne götürdük seni sarılığın artmıştı ve doktorumuz hastaneye yatıp fototerapi almamız gerektiğini söyledi.Bu çok olağan bir şeydi ama yaşadığım lohusalık hüznü ile bu durum bana çok zor geldi..Bir kaç gün hastanede kaldık hiç sevmedin orayı ,küveze girdiğin an başlıyordun ağlamaya tabi bende dayanamayıp ağlıyordum.Neyse ki bunuda atlattık nihayet artık evimizdeydik..
Geceleri çok ağlıyordun gündüzleri çok uyuyordun..Henüz gece ile gündüzü ayırd edemeyecek kadar miniksin.
Belki de zamana ihtiyacımız var birlikte öğreneceğiz herşeyi..Zaman sadece birazcık zaman...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder